Suskun ağıtlardan medet umdular,
Sessiz çığlıkları duymadı hiç kimse.
Yalnızlığın koynunda teselli buldular.
Umutları yeşertirken birer birer,
Hayal kırıklığıyla yere serildiler.
Yüzlerindeki maskeler sahteydi her dem,
Gerçek yüzlerini aynada bile görmediler.
Aşkın sahte suretine taptılar gece gündüz,
Kalpleri paramparça, ruhları bir enkazdı.
Yalan sevdaların peşinde koşup durdular,
Dertlerini kadehlere anlatıp avundular.
Karanlık dehlizlerde kaybolup gittiler,
Bir fısıltı kadar bile hatırlanmadılar.
Bir yanıt yazın