Sessiz bir odada kaldı hatıran,
Yüzün solgun, sesin uzaklarda.
Bir zamanlar canım, ciğerimdin,
Şimdi yabancı bir şarkısın dudağımda.
Gözlerin derin bir kuyu sanki,
Baktıkça kaybolduğum, unutulduğum.
Şimdi kimsin sen?
Bir düş mü, bir hayal mi?
Yoksa hiç mi yaşanmadın?
Yalnızlık çöktü üzerime, sensiz,
Her köşe anılarla dolu, acıyla karışık.
Oysa ne çok şey vaat etmiştik birbirimize,
Gelecek hayalleri kurmuştuk umutla.
Belki de kader böyle yazdı, bilmiyorum,
Ama içimde bir şüphe var, kemiriyor beni,
Acaba hiç sevmedin mi beni gerçekten?
Yokluğunda anlamını yitirdim her şeyin,
Saatler durdu, günler geçmek bilmedi.
Bir zamanlar güneşimdin, şimdi karanlığım oldun,
Gülüşün yankılanıyor kulaklarımda, bir lanet gibi.
Unutmak istiyorum seni, ama olmuyor,
Kalbimde bir yara gibi kanıyorsun hala,
Belki de unutmak en büyük ihanettir aşka.
Kayıp Bağ
Bir yanıt yazın