Eylül Meleği

Eylül akşamında iner bir melek yeryüzüne,
Şehirlerin dumanlı, yorgun yüzlerine,
Kanatları rüzgardan, gözleri hüzün dolu,
Kaybolmuş umutları arar usul usul,
Bir dokunuş, bir fısıltı yeter belki de,
Yeniden yeşertmek için kuruyan kalpleri.
Bulutların ardında saklanan bir ışık,
Gölgelerin dansında arar bir sığınak,
Kırık dökük düşleri toplar yerden,
Yeniden inşa etmek ister her birini,
Aşkın, sevginin unutulduğu bu çağda,
Hatırlatır varlığını sessiz sedasız,
Bir melek dokunuşu, belki bir mucize.
Çaresiz bir bekleyiş,
Her gecenin sonunda bir umut belirir,
Yıldızların ışığında kaybolan bir figür,
Bir melek, bir hayal, bir gerçeklik belki,
Yeniden doğmak için bekleyen ruhlara,
Fısıldar umudu, sevgiyi, şefkati,
Bir melodi gibi yayılır karanlıkta,
Yüreklere dokunan bir nağme.
Eylül meleği, bir veda busesi gibi,
Uzaklaşır yavaşça, ardında bırakarak,
Bir umut, bir ışık, bir melodi…