Önce, sözler verdik tutulmayan.
Sonra, umutlar ektik yeşermeyen.
Yol uzun, biz yorgun.
Ellerimiz ayrı, gözlerimiz durgun.
Ne kaldı geriye, sormayın.
Artık, unutmak var.
Bir de, affetmek belki.
Ne de olsa, yarın var.
Ve hayat, devam etmek demekti.
Önce, inandım yalanlara.
Sonra, alıştım acılara.
Sessizlik büyüdü içimde.
Kayboldu sevgi, kimliğimde.
Şimdi, yalnızım ve kederde.
Hani, sonsuzluk nerede?
Hani, o büyük aşk?
Yok, hepsi bir düş.
Yalanmış her bakış.
Yalanmış, her seviş.
Artık, dönülmez yoldayım.
Kendime doğru yolculuk bu.
Belki de, yeniden doğuş.
Belki de, sadece boşluk.
Kim bilir, ne var sonunda.
Yazılmamış Yeminler
Bir yanıt yazın