Ey kalbim, bu sensin, bu keder senin mi?
Yoksa bu yük, ruhumun zincirinden mi?
Bir gölge düştü, aydınlığım karardı,
Suçlu kim, masum kim, akıl usandı.
Vicdanın sesi, içimde bir feryat,
Sessiz çığlıklar, bitmeyen bir hayat.
Nereye gitsem, bu kara gölge peşimde,
Umut bir serap, düşmüşüm derbedere.
Ey nefsim, bu karanlık senin eserin mi?
Yoksa bu azap, kadere teslimiyetim mi?
Bir çıkış yolu, bir ışık ararım,
Bu vicdan azabıyla nasıl yaşarım?
Adalet nerde, hakikat kayıp mı?
Bu karanlıkta, bir mum yakmak mı?
Vicdanın Karası
Bir yanıt yazın