Bir Umutsuzluk Anıtı

Ne tuhaftır şu boşluk hissi
Bir kayıp değil, bir bekleyiş sanki
Nedense bir sessizlik çöküyor içime
Derin bir hüzün yayılıyor her yere
Son bir defa bakarken aynaya
Çizgilere, yorgun ifadelere
Umutsuzluk dolu anılar canlanıyor
Silik silik zihnimin köşesinde
Bu son iz mi yalnızlık denizinden
Ne anlamsız kaygılar birikiyor
Gün be gün ben farkında değilken
Hayaller solarken, renkler grileşirken
Sen ne kadar direnirsen diren
Bu son fısıltı, bu anlamsız bekleyiş
Yıpratır, azizim yıpratır
Başka ne beklenir böyle bir anda
Kapanan kapı, kırılan umut
Ve sonra sessiz bir “Belki de hiç olmadık!”