Varlık, bir boşluk şimdi
Kalabalıkta kaybolan ruh
Herkes bir ada sanki
Köprüler yıkılmış, yollar uzun
Yabancılaşma, içimizde bir uğultu
Modern hayat, hızla akıyor
Anlam arayışı yoruyor
Yüzler sahte, gülüşler donuk
Dostluklar sanal, sevgiler soluk
Yalnızlık, en yakın arkadaş oluyor
Kimse kimseyi anlamıyor
Herkes kendi derdine yanıyor
Umutsuzluk bir sis gibi çöküyor
Kalpler buz kesiyor
Varlığımız bir sınav şimdi
İnsanlık nereye gidiyor?
Kaybolmuş değerler, yitik inanç
Kendimize yabancılaşıyoruz her an
Yalnızlık, en büyük ceza oluyor
Yeniden doğmak mümkün mü?
Sevgiyle yeşermek mümkün mü?
Birbirimize tutunmak gerek
Yalnızlığı yenmek gerek
Belki o zaman varlığımız anlam bulur
Belki o zaman insanlık kurtulur
Belki de sadece bir hayal bu…
Bir yanıt yazın