Salıncak ipi pas rengine dönmeseydi eğer,
Gökkuşağı kaydırakta düşler birikmeseydi.
Toprak kokusu sinmeseydi minik dizlere.
Tahta atlar yorgun, sessiz beklemeseydi.
Kim hatırlar çocuk kahkahalarını şimdi?
Beton yığını yükselmezdi göğe,
Eski ağaçlar kökünden sökülmeseydi eğer.
Saklambaç oynayan hayaletler dolaşmazdı.
Salıncaklar rüzgarda boş yere sallanmazdı.
Duvarlara çizilen resimler solmasaydı.
Kırık dökük oyuncaklar bir kenara atılmasaydı.
Dizler kan revan, kalpler umut dolu olmasaydı.
Yağmur sonrası toprakta oyunlar kurulmasaydı.
O masumiyet, o kaygısızlık yitip gitmeseydi.
Kim inanırdı bir zamanlar oranın cennet olduğuna,
Çocuk sesleri yankılanmasaydı her köşesinde.
Kim anar o günleri,
Masumiyetin ta kendisi
Yüreklere kazınmasaydı eğer.
Bir yanıt yazın