Beton yükselir, göğe dokunur gibi,
Her katında bir hayat, ayrı ayrı,
Yüzler yabancı, bakışlar donuk,
Asfaltın grisi sinmiş ruhlara.
Kablolar dolaşır damarlar gibi,
Enerji taşır, sessiz bir uğultuyla,
Neon ışıklar vurur kaldırımlara,
Yapay bir gece, sahte bir parıltı.
Yüksek binalar arasında kaybolur,
Bir ses, bir nefes, bir insan sureti,
Modern yalnızlık, çelikten bir kafes.
Ve akar zaman,
Bilmem nereye?
Çaresizce…
Bir yanıt yazın