Veda busesiydi sanki
O son tramvay düdüğü
Karanlıkta kaldı sesi
Yarım kalmış bir şarkı
Dudaklarımda asılı kaldı
Geceye emanet edildi
Beklemek ne zormuş meğer
Ayrılık kadar acı
Yokluğunda her yer
Yüzünde hüznün gölgesi
Bir veda treni gibiydi gidişi
Sessizce kayboldu şehir ışıkları içinde
Bilmediğim bir adrese doğru
Ardında kırık bir kalp bırakarak
Umutsuz bir bekleyişle
Yıldızlar şahit bu geceye
Sonsuzluğa uzanan yolda
Kaybettim benliğimi bir anda
Yokluğun bir lanet gibi çöktü üzerime
Sensiz geçen her saniye işkence bana
Beklemekten yoruldum artık
Gece bitmek bilmiyor sanki
Tramvay Durağında
Bir yanıt yazın