Uykusuzluğa

tanrım sen ne kadar sessizsin
bir boşluk olarak
bulutsun belki inanmıyorum
belki bulutta bir ışıksın küçücük
bir cumartesi gecesisin
düşleri dupduru edemeyen
bütün caddelerde ve sokaklarda
döner dururum bütün şehirde
ama biliyorum Ankara’da bir apartmansın
bir lokantasın İstanbul’da
sözgelimi düşte bir andasın
hastasıydın geceleri unutmanın
en derin acıları koyarak insanın içine
sabahüstlerinde biraz insafsızsın
ışıklar ve insanlar uyanırken
ne diyelim
bari alışalım kendimize.