Dostlar sofrası kurulmuş, ne hoş ziyafet!
Gönüller birleşmiş, unutulmuş nefret.
Her kadeh sevgiyle, her lokma şefkat,
Eski hikayeler, yeni umutlar.
Bir an durulmuş zaman, akmıyor sanki,
Bu coşku içimizde hiç bitmeyecek mi?
Gülüşler yankılanır, kalplerde ahenk.
Herkes bir nebze sunar, ruhundan bir parça,
Sofrada erir gider tüm yalan, tüm riya.
Belki de hayat budur, basite indirgenmiş,
Beraberlik, bir sofra, bir de sevgi serilmiş.
Anılar biriktirilir, kalplere nakşedilir,
Her ayrılık bir sonraki buluşmaya vesiledir.
Unutma, ey gönül,
Bu an sonsuza dek sürer.
Bir yanıt yazın