Yüzümün Coğrafyası Değişirken

Yine bir akşamüstü sessizliği çöküyor
hücrelerime kadar işleyen bir yorgunlukla
sanki bir kıyamet provası bu
yüzümün coğrafyası değişirken usulca
ruhuma düşen her bir çizgiyle
Bu modern zamanların sığınağında
kaçış yok kendinden
bir ayna misali yansıtıyor acıları
ve unutturuyor gülümsemeyi
her geçen saniye
Kaybolmuş bir çocuğun çığlığıdır içim
Rüyaların enkazında yankılanan
Bir umut arıyorum karanlıkta
Belki bir ışık huzmesi düşer
Yüzümün solgun vadilerine