Nasıl da inanmıştım ben
bir ömür sürecek
sevdamızın masalına
ama nerden bilebilirdim
ki zamanın
acımasız sularında boğulup
bir yalnızlığın
koynunda kalacağımı…
Yüreğim kan revan
sensiz geçen her an
bir azap bana
Bir umut ışığı ararken
kayboldum karanlıkta
yok mu bir el uzatan
bu dipsiz kuyudan
Beklemek zordur bilirsin
belki dönersin bir gün diye
umudumu diri tutarım içimde
belki de hiç gelmezsin…
Yaralı bir kuş misali
çırpınır dururum sensiz
belki bir mucize olur
yeniden seversin beni…
Yaralı Bekleyiş
Bir yanıt yazın