Kategori: Şiir

Yüzleşmeler Çağı

Şarkılarımı dinler misin artık, sustuklarımda yankılananları?
Kimleri sakladım içimde, kimleri fırlattım zamana?
Yüzleştim mi aynadaki yabancıyla?
Tekrar sormalıyım kendime
Hayallerimi, umutlarımı
Gözlerim eski defterlerde mi kayboldu?
Kutsadım mı yoksa yalnızlığımı?
Yaralarımı sardım mı?
Doğru okudum mu hayatın hecelerini?
Ellerim nasırlı, kalbim yorgun, ruhum asi,
düşlerim yarım, sözlerim eksik mi?
Affettim mi beni unutanları:
Yalanları, ihanetleri, kayıpları, acıları, kırgınlıkları,
Geçmişe, bugüne, yarına borcumu ödedim mi?
Hissettim mi içimdeki fırtınaları
Hala inanabiliyor muyum mucizelere?

Düştüm aşkın ateşine yanarım,
Garip gönlüm dertten derde konarım.
Sevda yolu çetin, yollar ararım,
Bir umutla yarına seslenirim.
Çağ değişti, gönül aynı çağda,
Yüreğim söz dinlemez çağa.
Eskilerde aşk bir sır, bir duaydı,
Şimdi her söz yalan, her yüz riyaydı.
Sevgi nerde, kimde kaldı, bilemem,
Ben o yari nasıl bulup sevemem?
Bu çağın vefası yalan dolanmış,
Gönül yaram derin, kan revan olmuş.
Ey felek, bu sevda niye böyle yazılmış?
Yine gönlüm bir yare tutsak,
Sevda ateşiyle yandım, oldum hak.
Aşkın kanunu, sevdanın yolu bu mu?
Gönül feryat eder, dinleyen yok mu?
Yüreğim söz dinlemez çağa.

o ağrılar ki derindir
yitik bir coğrafyanın
haritasız sokaklarında yankılanır
o ağrılar ki bazen
umutsuz bir bekleyiştir
unutulmuş bir kıyıda
sırrını saklayan yosunlu taşlar

o ağrılar ki
geçmişin karanlığında
sönmeyen bir ateştir
kül olup savruldukça yeniden alevlenir
o ağrılar ki ruhumuzun en ücra köşesinde
saatli bir bomba gibi
patlamayı bekler durur
o ağrılar ki bir kere fısıldanmıştır kulağımıza
ömür boyu taşırız.

Yüzüm senden döner
saklansın
ne tenha bir yalan telaşı
ne sızısı suskun bir şarabın,
yorgun ve bitkin bir duvar saati yalnızlığı
avuçlarının arasına düşen kaderine…
kırgın aynalar unutulsun
yüzüm senden döner
saklansın
sen unutsan aslında
bütün anıları tüketirsin
hayalde kalmayacak hayalim
yanlış limanlar yanlış gemiler
ve her seferinde karabatak
meczup yalnızlık tadacak
aklına bir soru gelecek
bir tutam küllenmiş umudun isyanına
emanet edeceksin
bütün şehirlerin sesi kesilsin
yüzüm senden döner
saklansın
ellerin bir seraptı çöllerimde,
ellerin,
yorgun saatlerime kapanan gizli kapı..

Bir söz verdin, tutmadın yeminini
Aşkınla yandım, sönmedi kinim
Unutulmaz sandım, oysa ki anı
Yalanmış gözlerin, sahteymiş sevgin
Şimdi hangi yolda, kiminlesin sen?
Hangi ellerdesin, nerelerdesin ben?
Bir yabancı gibi baktın yüzüme
Düştüm dipsiz kuyuya kendi elimle
Gönlümde bir sızı, dinmeyen bir ah
Sensiz geçen her gün, bin beterdir vah
Ne mümkün unutmak, ne mümkün affetmek
Bir çıkmaz sokakta, kayıp bir çare
Gözyaşlarım sel oldu, aktı denize
Yüreğim kan ağlar, düşmanım nefse
Sensiz geçen günler, zindan bana
Dön gel desem de, faydası yok asla

Yersiz bir telaş bu,
Alıp başını gidiyor
İçimin gümbürtüsü.
Acemi bir hüzün,
Gözleri yollarda kalmış
Kalbi kırık,
Yüzü asık,
Öylece duruyor
Bir başına,
Veda busesi kondurmuş.
Yabancı bir his bu,
Hatıralar canlanıyor
Eski bir şarkı
Çalıyor içten içe,
Sessizce ağlıyor.

Bu bekleyiş… bu bekleyiş… bir ince sızı,
Ruhumda dolaşan bir eski anı.
Bu bekleyiş… bu bekleyiş… bir gün bitince,
Hatıralar beni tanımaz olur.
Umutlarım yeşermez.
Bu bekleyiş içimde büyüyen bir fidan,
Kökleri derinde, dalları kırık.
Bu bekleyiş, kalbimde açılan bir yara,
Kabuk bağlamayan, kanayan durmadan.
Bu bekleyiş yerde çile, bende yük,
Dayandıkça içimde büyüyecek.
Bu bekleyiş yalnızlık hissimden derin;
Umutlar tükenmez bilinmezlerden.
Hülyaların kalbimde yaptığı yemin,
Anılardan, özlemlerden ve düşlerden.
Bu bekleyiş geçecek.

Yüzümde eski bir gülümseme var sadece
Gözlerimde uzak bir şehrin ışıkları
Belki de hiç uyanmamalıydım.
Bir tren düdüğüydü sanki duyduğum
Yırtık bir afiş gibi savruluyorum
Sessizliğin en kuytu köşesinde.
Ne tuhaf bir ağırlık çökmüş omuzlarıma
Eski bir sandıktan çıkmış gibi kelimeler
Boğazımda düğümleniyor her hece
Yüreğimde saklı bir yangın gibi
Sönmek bilmeyen bir acı.
Uykusuz sözler biriktirdim ben
Kirpiklerimde asılı kalmış anılar
Bir düşten uyanmak gibiydi hayat
Unutmak mümkün mü peki her şeyi?

Güneşi ayı filan bırak
Denizi sahili filan bırak
Yalanı riyayı bırak
Vaatleri törenleri bırak
Evet
Törenleri özellikle bırak
Çünkü sessizlik hükümrandır
Her insanın şatafatlı çabası
Yeter sanılır anlam bulmaya
Ve hayatın karmaşasından
Bir umut bahanesiyle kurtulmaya
Geçip giden anıların yası
Nesilden nesile aktarılan bir yalnızlık duygusu
Gökdelenler plazalar bütün öbür beton yığınları
Hakkım var mıdır bunları söylemeye
– vardır
Sabah olurken ve akşam inerken
Yazdan güze girerken ve güzden çıkarken
Ve şehirde ve köyde
Hakkım vardır –
Çünkü en azından dünyadan
Boş bakışlı insanlar geçer
Hızlı trenler geçer
Yük dolu gemiler geçer
Yelkenleri tamir edenleri ve yolcularıyla
Ve onların aileleri ve hayalleriyle
Ve bilinmez sanılır yarını
Bir fabrika işçisinin
Oysa kesinlikle yazılmıştır
Her ayrılık şarkısında
Asıl olan sessizliktir
Hükümrandır
Konuşmak o yüzden gereksizdir
Evet sessizlik, yok olsun bütün süslemeler
Çantan var mı, yalan söyleyen
Lüks yaşam sahte gülücükler
Gün görmemiş hırs
Hırs görmemiş gün
Ve talan halindeki insanlık değerleri
Ve altın arayanlar
Ve istedikleri yerlerde
Yüksek makamlı petrol bulanlar
Hem new york sokaklarında
Hem istanbul caddelerinde
Bir marka çantasına bunlarla birlikte bakanlar
Çoğunlukta değildir
Sessizlik hükümrandır
Artık her şeyi gördük
Ve birlikte sustuk
Ve sustuk ki her şey dipsiz kuyu
Bir bakışta
Ve dipsiz kuyu
Başarılmamış bir iletişimdir
Dünyanın ortasında söylenmemiş bir söz
Dipsiz kuyu, insanın kendi ruhu
Araba arkasında taşınan umut
Kundağa sığmayan hayal
Karanlıklarda açan çiçeklerin
Bir insanın yok oluşuna dönüşü
Bir insan yok oluşu olmaya
Çünkü sessizlik hükümrandır
– İşte o zaman diyorum ki –
Gidişin hayırlı olsun senin
Her şey bağışlasın seni
Çünkü sessizlik hükümrandır
Ve ezecektir ağırlığıyla dünyayı
– İkimize bir sükunet elbette yetmez
Türlü şeylerin saklandığı –
Doğruluğa dürüstlüğe huzura
Artık ayıp olan huzura
Çünkü sessizlik hükümrandır
Sessizlik.

Her şeyin gitmesini izleme;
Bir an geri gelmeyecek.
Sen yanmayasın diye,
Uyanmayasın diye,
Kabullenesin diye…
Kendini tanıman için..
Herkesin gölgesinden korktuğu çölde
Sen susayasın diye.
Geçenler hep kalacakmış gibi..
Vahalarda seraplarda
Kaybolasın diye.
Bildiğini unutmak için
Bilinmez’i tatmalısın.
Tam kuruyasın diye.
Her şeyin gitmesini izleme,
Sen yok olasın diye.
Bir an geri gelmeyecek,
Sen, hiç olasın diye.
Sonsuzluğa karışasın diye.
Bir zerresin sadece.
Toz olup savrul diye.
Çöl olasın diye.