Kategori: Şiir

Gönül sofrasında sahte bir ziyafet,
Dudaklar bal, yürekte kin ve nefret,
Yalan aşkın yemeği, zehirli bir davet.
Bakışlar sinsi birer hançer gibi,
Sözler birer tuzak, ağ gibi,
Gülüşler sahte, maskeler takılı,
Aşk değil, bir oyun oynanır belli,
Gözyaşları dökülür gizli gizli,
Gönül viran, sevda sürgünde ebedi.
Şüpheyle yoğrulmuş, acı bir lezzet.

Biz ne zaman uzak kalsak,
Hatıralar birikir
Ve siner yalnızlığın koynuna
Sessiz bir veda türküsü
Biz ne zaman uzak kalsak,
Zaman düşer kalbimin dibine
Günde kaç kez yalanlanır ki bekleyiş ile kavuşma
Biz ne zaman uzak kalsak,
Uzak değilizdir aslında.
İçimizde solgun bir özlem kederi,
Bu hasret coğrafyası şiirle
Şimdi orda olsaydın
Adımın son hecesi gibi
Belki eylül kokardı eylül
Sen,
Hayalleri rehin bırakılmış çaresiz kaçışlara
Senine boyuna unutulmuş sen
Yalanı anısından büyük sen
Biz ne zaman uzak kalsak seni arıyoruz
Sesimizde kuru yaprak hışırtıları
Biz ne zaman uzak kalsak,
Uzak değilizdir aslında.
İçimizde solgun bir İstanbul sabahı…

Eskiden coşkun akan bir seldim,
Şimdi kurumuş bir dere yatağıyım.
Umutlarım vardı, hayaller kurardım,
Yine bir dertle savrulmaktayım.
Gönlümde biriken öfke dumanı,
Sanki volkan gibi içimde yanar.
Sessiz çığlıklarım yankılanır,
Kimse duymaz, kimse anlamaz,
Kırgın bir yankı kalır benden.

Ben seninle yanmak isterim.
Birlikte kül olmak,
Aynı rüzgarda savrulmak.
Aşk dediğin ateşten gömlek,
Giymeden bilinemez,
Yanmadan öğrenilemez.
Yandıkça çoğalırız,
Küllerimiz karışır,
Aşkımızla yeşeririz.

Nasıl da inanmıştım ben
bir ömür sürecek
sevdamızın masalına
ama nerden bilebilirdim
ki zamanın
acımasız sularında boğulup
bir yalnızlığın
koynunda kalacağımı…
Yüreğim kan revan
sensiz geçen her an
bir azap bana
Bir umut ışığı ararken
kayboldum karanlıkta
yok mu bir el uzatan
bu dipsiz kuyudan
Beklemek zordur bilirsin
belki dönersin bir gün diye
umudumu diri tutarım içimde
belki de hiç gelmezsin…
Yaralı bir kuş misali
çırpınır dururum sensiz
belki bir mucize olur
yeniden seversin beni…

Şehirde bir gölgeyim,
Her nefeste bir yalan,
Kaybolan benliğim.
Yüzümde maske, sahte gülüşler,
Yüreğimde derin bir boşluk var,
Aynada yabancı bir suret,
Ne kaldı geriye, bir avuç anıdan başka.
Her sokak lambası bir pişmanlık,
Her yağmur damlası bir gözyaşı,
Nefes almak zor geliyor artık bu kalabalıkta,
Umutlarım birer birer soluyor içimde,
Bir ışık arıyorum karanlıkta,
Belki bir gün yeniden doğarım küllerimden,
Belki o zaman gerçek beni bulurum.

Çocuk, coşku selinde
Şekeri avucuna doldurdu
Kağıttan gemiler yüzdürdü
Bayramlık telaşı sardı
Komşunun kapısını çaldı
Elleri öptü, harçlığı kaptı
Gülüşü gökyüzüne yazıldı
Annesi baklava açmıştı
Babası kolonya tutmuştu
Herkes bir aradaydı
Ne güzeldi o an
Bayram da bayrammış hani
Bana mısın demedi bu sevince
Sonsuza dek sürsün istedi çocuk

Biliyor musun,
O şarkı bitti çalmayalı çok oldu,
Radyolarda denk gelmiyorum artık.
Sanki hiç olmamış gibi,
Kayboldu gitti notasız bir ezgi,
Sessizliğe gömüldü.
Hatırlıyor musun,
O ilk dansı, beceriksiz adımlarımızı,
Utangaç gülüşlerimizi, birbirimize değen ellerimizi?
Şimdi o eller başka ellerde mi,
O gülüşler başka yüzlerde mi açıyor?
Bilmiyorum.
Sadece o melodi yok artık,
Sanki hiç yazılmamış gibi.
Mevsim değişti,
Şarkılar da değişirmiş demek.
Yeni notalar peşindeyim,
Ama o eski tınıyı arıyorum.
Günler geçiyor, anılar siliniyor mu dersin,
Yoksa sadece başka bir köşeye mi saklanıyorlar?
Belki bir gün, ansızın bir yağmur sesiyle,
Bir sokak lambasının ışığıyla,
O şarkı tekrar çalmaya başlar.
Ama o zaman,
Ben aynı ben olur muyum, sen aynı sen olur musun?
Kim bilir,
Belki de,
Unutmak en güzel melodi.

Yeter artık dön gayrı dünya
Bittik tükendik senin hızından
Savrulduk uzaya bir bir hepimiz
Ne kaldı elde, bir yığın enkaz
Güneş mi doğar bilmem artık buralara
Yoksa buz mu keser her yeri ansızın
Sardı yine bir telaş, bir koşuşturma
Kaç kurtar kendini nereye kadar
Yabancılaştı her köşe, her sokak
Durdur artık şu çarkı, durdur dünya
Yavaşla biraz, yetişemiyoruz sana

Uykusuz yüzlerde kaybolan bir gölgeyim,
Kendimi ararken yitirdiğim dehlizlerde.
Sessizliğin yankısı, bir yabancı fısıltı,
Ruhumun derinliklerinde saklanan bir sır.
Kaçışım var, kimsesizliğin pençesinde,
Yüzleşmekten korktuğum gerçeklerle.
Gözlerim kapalı, karanlığa teslim,
Düşlerimde bir umut ışığı arıyorum.
Belki bir gün aydınlığa kavuşurum,
Yeniden doğarım küllerimden.
Şimdilik, yalnızlığımın şarkısını söylüyorum,
Kalbimdeki boşluğu doldurmaya çalışarak.
Kayıp bir ruhun sessiz çığlığı bu.