Kategori: Şiir

Aldanış bir seraptı, su sandım.
Yürüdüm, yürüdüm, iz kalmadı.
Boşlukta yankılanan bir adımdım.

Merhamet bir yalandı, şefkat bekledim.
Gözyaşlarım tuz olup aktı yanağımdan,
Yüzümde bir çöl rüzgarı esti.
Kimsesizliğin acısı kaldı avuçlarımda.
Umut sandığım dallar kırıldı içimde.
Sessizliğin sesi boğdu feryadımı.
Yıldızlar bile sakladı yüzünü benden.

Bir kırık dökük sandaldım ben,
Denizlerde savrulan, rotasız, pusulasız.
Fırtınalar dindiğinde, yalnızlığım kaldı geriye.
Kaybolmuş bir adaya vurdum, yabancı, sessiz.
Yalnızlığın koynunda, bir teselli aradım.
Bulutlar ağladı halime, denizler fısıldadı.
Yüzümde bir melankoli, içimde dinmeyen bir sızı.
Geçmişin hayaletleri, beni esir aldı.
Geleceğe dair umutlar, birer birer tükendi.

Düşlerim vardı benim, rengarenk, ışıl ışıl.
Gökyüzünde uçan kuşlar gibi özgür.
Her biri birer birer düştü, kanatları kırık.
Acı bir melodi çaldı, ruhumun derinliklerinde.
Hatıralar canlandı, gözümde birer birer.
Gülüşler, hüzünler, sevinçler, hayal kırıklıkları.
Her biri birer bıçak saplandı, kalbime.
Vazgeçişin ağırlığı, çöktü omuzlarıma.
Zaman bir nehir gibi aktı, ben kıyısında bekledim.
Bekleyişin sonu gelmedi, umutsuzluk sarmaladı.

Yol ayrımında kalmış bir yolcuyum.
Hangi yöne gitsem, karanlık hep aynı.
Kaybolmuş bir haritayla, yönümü bulmaya çalıştım.
Her adımda daha da battım, çaresizliğin bataklığına.
Kurtuluş yoktu artık, teslim oldum kadere.
Sonsuz bir uykuya daldım, acıları unutarak.

Kum saatinde unutulan bir zerreydim ben,
Zamanın acımasızlığına terk edilmiş, değersiz.
Rüzgarın savurduğu bir yapraktım, kimsesiz.
Gözyaşlarım karıştı toprağa, iz bırakmadan.
Umutlarım gömüldü derinlere, yeşermeden.
Kimse hatırlamayacak beni, adımı bile anmayacak.
Sadece bir fısıltı kalacak geriye, silinip gidecek.
Yalnızlığın karanlığında, kaybolup gideceğim.
Ve sonsuzluğa karışacağım, hiç var olmamış gibi.

Hiçbir ses duyulmaz artık
Gecenin koynunda kaybolan
Bir fısıltı bile yok, sadece
Yıldızların donuk bakışı.

Biliyorum, bir zamanlar buradaydın
Ellerin ellerimde, nefesin nefesimde
Şimdi ise sadece bir anı, bir hayal
Uzaklarda bir gezegenin öyküsü
Unutulmuş bir sevda, kayıp bir rüya
Sonsuz boşlukta yankılanan feryadım
Yapayalnız bir evrenin ortasında.

Yokluğunda
Kayboluyorum
Sessizliğin içinde.

Sessizlik çöktü.

Bilinçaltımın derin kuytularında,
Kaybolmuş anılar, silik suretler dans eder.
Bir fısıltı, uzaktan gelen bir melodi,
Hatırlamaya çalıştıkça kaybolan bir düş.
Karanlıkta bir ışık huzmesi beliriyor,
Yavaşça aydınlatıyor zihnimin labirentlerini.
Unutulmuş duygular yeniden canlanıyor,
Bir zamanlar var olduğunu bildiğim,
Ama şimdi hatırlamakta zorlandığım bir benlik.
Uyanışın sancıları bunlar mı acaba?

Her bir hatıra, birer yaprak misali,
Dökülüyor zihnimin dallarından.
Kimdim ben? Nereye aittim?
Bu sorular, ruhumu kemiren birer kurt gibi.
Geçmişin sisli perdesi aralanıyor,
Gerçekler yavaşça gün yüzüne çıkıyor.
Acı, sevinç, pişmanlık… hepsi bir arada.
Yeniden doğuşun arefesinde gibiyim,
Kabuklarımdan sıyrılıp, özüme dönüyorum.
Uyanış, bir kutlama mı yoksa bir lanet mi?

Çözülüyor düğümler,
Aydınlanıyor zihnim.
Artık biliyorum, kim olduğumu,
Nereden geldiğimi, nereye gideceğimi.
Uyanış, bir armağan.

Sükunet hüküm sürer.
Yeniden doğdum.

Bir gülüşün vardı, sildiğim,
Şimdi aynada yorgun çizgilerim,
Hatırlatır bana geçtiğim.

Her bir kırışıklık bir anı, saklı,
Çocukluğumun tozlu yollarında bıraktığım ayak izi,
Gençliğimin rüzgarlarıyla savrulan hayalleri,
Aşkın ilk kıvılcımıyla yanan yüreğimin izleri,
Kaybettiğim umutların karanlık gölgeleri,
Dostlukların sıcaklığı, unutulmaz sohbetler,
Yağmurla yıkanan sokakların hüznü,
Güneşin batışıyla içime dolan melankoli,
Her çizgi bir hikaye, her nokta bir sır,
Yüzümdeki coğrafya, benimle yaşlanır.

Bir harita gibi yüzüm,
Okunmayı bekleyen.

Gözlerimden süzülen yaşlar,
Derin vadiler açar.

Her bir iz bir ders,
Hayatın bana verdiği.

Eskiden bayramlar vardı, biliyor musun?
Kapılar açılır, eller öpülürdü.
Şekerler dağıtılır, yüzler gülerdi.
Şimdi sessizlik var, bomboş bir avlu.
Hatırlıyorum o sabahları, uyandığımda
İçimde bir coşku, tarifsiz bir sevinç.
Bayramlıklarım hazır, beklerdim sabırsızlıkla.
Oysa şimdi takvimler de bir anlam ifade etmiyor,
Her gün aynı, her sabah bir hüzün.

Nerede o sesler,
Nerede o telaş?

Köprüler kurulmuştu gönüller arasında,
Şimdi yıkık dökük, geçilmez bir yol.
Hatıralar canlanır, gözlerim dolar,
Bir umut ararım, bir ışık beklerim.
Oysa her şey geçmişte kaldı, biliyorum,
Geri gelmeyecek o güzel günler.
Yine de içimde bir inanç var,
Belki bir gün yeniden yeşerir umutlar,
Belki bir bayram sabahı güler yüzler.

Yüzlerde solgun bir ifade,
Ellerde boş bir bekleyiş.
Nereye gitti o coşku, o neşe?
Kalplerde bir sızı, dinmeyen bir hasret.
Eskiden bayramlar vardı, şimdi sadece
Bir özlem, bir yalnızlık kaldı geriye.
Bayramlar bayram olsa keşke yeniden,

O sıcaklığı,
O sevinci…

Çocuklar gibi şen, büyükler gibi vakur,
Herkes bir aradayken, o kalabalık sofralarda.
Şimdi bir boşluk var, doldurulamaz bir eksiklik.
Bayramlar bayram olsa, yeniden başlasak,
Unutsak tüm acıları, tüm kederleri,
Yeniden sevsek, yeniden umut etsek.
Bayramlar…

Geçti artık.
Bir masal gibi.
Bitti her şey.

Toprak uyandı, buz çözüldü derinden,
Güneş dokundu, eridi kışın yeli.
Tohum çatladı, yeşerdi özünden,
Umut büyüdü, baharın müjdesi.
Kuşlar döndü, yuva yaptı yeniden,
Her şey canlandı, hayatın sevinci.

Çiçekler açtı, renkler dans ediyor,
Arılar uçtu, bal toplama telaşı.
Dallar yeşerdi, yapraklar gülüyor,
Rüzgar fısıldadı, aşkın bestesi.
Gönüller coştu, sevgi filizleniyor,
Her kalp umutla, dolu taştı.

Baharla birlikte değişir dünya,
Her şey yenilenir, her şey tazelenir.
Geçmişin yükleri atılır bir yana,
Geleceğe umutla bakılır.
Güneşin sıcaklığı sarar dört yanı,
Her nefes yeni bir başlangıçtır.
Umutlar büyür, hayaller yeşerir,
Baharla birlikte her şey güzeldir.
Hayatın anlamı yeniden belirir,
Gönüller baharla coşar, sevinir.

Gece, şehri bir sır gibi örterken
Yalnızlık, duvardaki gölgelere fısıldar
Uykusuzluk, bir şarkı gibi yankılanır
Zihnin labirentlerinde kaybolan düşünceler
Saatler, ağır adımlarla ilerler
Her tıkırtı, bir anıyı canlandırır
Hatıraların tozlu raflarında gezinirken
Geçmişin hayaletleri dans eder
Gelecek, belirsiz bir düş gibi belirir.

Yıldızlar, gökyüzünde birer göz gibi parlar
Sanki onlar da uykusuzluğa eşlik eder
Ay, solgun bir ışıkla aydınlatır şehri
Rüyalar, uzak diyarlara götürür beni
Gerçeklik, bir sis perdesi gibi dağılır.

Sessizlik, kulakları sağır edercesine hüküm sürer
Düşünceler, bir girdap gibi döner durur
Umut, küçücük bir kıvılcım gibi yanar.

Kaybolmuş zamanların izleri
Yüreğimde derin bir sızı.

Belki de bu gece bitecek
Belki de şafak sökecek
Belki de uykusuzluk sona erecek
Kim bilir, belki yarın her şey değişecek
Belki de yeni bir başlangıç mümkün olacak.

Gecenin koynunda saklanan sırlar
Uykusuzluğun pençesinde kıvranan ruh
Düşler ve gerçekler arasındaki ince çizgi
Zamanın acımasız akışı içinde savruluruz
Yıldızların altında bir yalnızlık senfonisi
Hatıraların labirentinde kayboluruz
Umutsuzluğun karanlığında yolumuzu ararız
Geleceğe dair belirsiz bir umutla yaşarız.

Şafak sökerken silinir izler
Uykusuzluğun ardından doğar güneş.

Bir tren düdüğü, ince bir sızı,
Vagonlar dolusu, umutsuz bakışlar.
Peronda kalan, bir mendil sallanışı,
Dudaklarda donan, yarım kalmış sözler.
Raylar boyunca uzayan, yalnızlık yolu,
Gözlerde biriken, tuzlu damlalar.
Hatıralar canlanır, birer birer,
Geçmişin izleri, silinmeyen acılar.
Şimdi ayrılık vakti, sessiz ve derinden.

Gözlerin değdiği her an,
Kaybolan bir yıldız gibi.
İçimde büyüyen bir fırtına,
Senden uzakta, hep bir eksik gibi.

Gitmek mi zor, kalmak mı bilemedim,
İki uçlu bir bıçak, keskin ve acımasız.
Her adımda biraz daha eksildim,
Senden ayrı düşmek, tarifsiz bir kayıp.
Gözyaşlarım karıştı, yağmurlara,
Sanki gökyüzü de ağlıyor halime.
Rüzgar fısıldıyor, adını her yerde,
Ama sen yoksun, yanımda, yöremde.

Saatler durdu sanki, zaman dondu,
Sensiz geçen her an, bir ömür gibi.
Hatıralar birer birer canlandı,
Gözümde canlanan, son gülüşün gibi.
Bir veda busesi kondurmuş idin,
Ayrılığın yakıcı ateşiyle yandım.
Şimdi külrengi bir gökyüzü altında,
Yalnızlığın derin sularında boğuldum.
Sensizliğin acısı, içimde bir yara,
Kabuk bağlamayan, dinmeyen bir sızı.
Belki bir gün dönersin, umuduyla yaşıyorum.

Yüreğimde bir boşluk,
Sanki bir şeyler eksik.
Sensiz geçen her gün,
Bir ömre bedel artık.
Gözlerim arar seni, her yerde.

Belki bir gün, yollarımız kesişir yeniden,
Ayrılık acısı diner, yürekler birleşir.
O güne dek, hasretinle yaşarım ben,
Külrengi vedalar, bir gün sona erişir.

Metanet bir yanılgı mı, yoksa
derinlerde saklanan küflenmiş bir inanç mı?
Yüzeyde parlayan cilalar,
altında gizlenen çürümeyi örter mi?
Her dokunuşta dağılan toz,
yeni bir katman mı ekler geçmişe,
yoksa sadece bir yanılsama mı?
Kirlilik bir davet mi, yoksa
kaçınılmaz bir son mu?
Pas lekesi gibi yayılan,
sessizce içimize işleyen…

Gelecek silik,
hatıralar ağır,
umut bir serap,
gerçek pas kokuyor,
ve biz metanetle bekliyoruz.

Şehrin yorgun ışıkları sönerken
Bir gölge düşer yalnızlığıma
Kalbimde biriken paslı anılar
Gözlerimden süzülür usulca
Bir kuş kanadı kırık bir umut
Dudaklarımda yarım kalmış bir şarkı
Ellerim buz gibi titrerken
Sessizlik büyür içimde derinden
Kaybolurum karanlıkta

Bir nehir gibi akar zaman durmadan
Her damlasında bir pişmanlık saklı
Geçmişin tozlu sayfalarında kaybolurum
Arayışım sonsuz bir labirent sanki
Vicdanımın sesi yankılanır durmadan
Affedilmek isterim, yeniden doğmak
Yüreğimde bir sızı, dinmeyen bir acı
Kaderim mi bu, yoksa bir sınav mı?
Sessizce fısıldarım gökyüzüne
Çaresizliğim bir feryat olur gecede
Umut ışığı ararım karanlıkta

Kırık dökük hayallerim
Yarınlara tutunmak isterim

Rüzgar eser, yapraklar savrulur
Her biri bir umut, bir dua olur
Gökyüzünde kaybolan yıldızlar gibi

Tövbe kapısı aralanır usulca
Bir ışık belirir karanlığın ardında
Pişmanlığın yükü omuzlarımdan inerken
Yeniden doğarım, arınırım tüm günahlardan
Hafiflerim, kuş gibi uçarım semalara
Sessiz çığlıklarım yankılanır evrende
Bir umut filizi yeşerir kalbimde
Aydınlığa kavuşurum sonunda

Yeniden doğuşun türküsü
Yüreğimde yankılanır durur

Gözlerim kapalı, ruhum huzurla dolar
Geçmişin izleri silinir bir bir
Geleceğe umutla bakarım artık
Sessiz çığlıklarım diner yavaşça
Yeniden başlarım hayata gülümseyerek
Affedilmenin hafifliğiyle uçarım
Karanlıklar aydınlığa dönüşür aniden
Bir umut ışığı belirir yeniden
Kalbimde bir kuş kanat çırpar sevinçle
Hayatın anlamını yeniden keşfederim
Sessiz çığlıklar korosu susar yavaşça
Yeniden doğarım, arınırım tüm günahlardan.