Kategori: Şiir

Benim aklımda eski bir sandık
Dün gece rüyamda gördüm bir de onu
Annemin sesi miydi sandıktan gelen yoksa

Durakta bekleyen bir otobüs gibiydi hayatım
İçimde biriktirdiğim kırgınlıklar
Gözlerimden süzülen bir anı gibi

Bir deniz kabuğu buldum, boşluğu anlatır gibi
İçinde yankılanan bir fısıltı, eski bir aşkın hikayesi
Neden mi severim seni, karanlıkta bir mum gibi
Çünkü sen de benim gibi kayıp ve yalnızsın
Uzaklardan gelen bir melodi, tanıdık ama yabancı
İşte böyle, odalar sessiz, duvarlar soğuk, buna bir çare bulmalı

Bu da bir ayrılık şarkısı olmalı, içimi burkan
Gözlerimden akan yaşlarla yazmalı
Eski dostlar, unutulmuş yüzler, kırık hayaller gibi
Bir kuş uçtu, kanatları kırık mı ne
Ve kuş uçtu muydu, geriye sadece bir boşluk kalır
Belki de biraz özlem, belki de biraz pişmanlık
İnsan vedalaştı mıydı, buna bir çare bulmalı

Görenek, nergis kokusuyla yayılır, sessizce;
Mahalle kahvesinde rastladığımız
Evliliği düşleyen genç kız,
Hep kaybedersin ey yenilik!
Ey rakısever ey meyhane sakini!
Hatırlarsın günlerce dertleşmiştik
O falcı kadın sesli adamı;
Birinin huzuru olmaya çalışıyordu.
İki tek atmıştık orada, biri buzlu,
Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.
Aşk, bir yanılgıdan ibaretti belki de,
Ama biz yine de inandık,
Göreneklerin çizdiği sınırları aştık.
Kibirlerimizle yüzleştik,
Ve sonunda birbirimize yabancılaştık.
Şimdi nergisler soluyor, anılar canlanıyor,
Keşkeler bir bir sıralanıyor zihnimde.
Görenekler mi yoksa kibirlerimiz mi ayırdı bizi,
Bilmiyorum ama biliyorum ki
Uyumsuzluk nergisleri solarken,
Aşk da bir hayalete dönüşüyor,
Hatıralarımızın derinliklerinde.

O bitmeyen sorguların labirentinde
yitirilmiş bir doğru muydu vicdanın sesi
bir anlık mıydı o iç hesaplaşmanın sancısı
o karanlık düşüncelerin
o acımasız fısıltıların
Umutsuz bir arayışın ortasında
yeniden yeşeren bir pişmanlık filizi
ruhunun derinlerinde
belki de
kirli bir suskunluktan sonra

Niye sevilmemeli öyleyse
Aşk denilen yalan bir hevesse.

Yüreğini bekliyor Bekir
Bir yanda Bekir bir yanda yürek
Ve görmek istemez gibi yüreği
Sinmiş bir köşeye.

Ben ki bir yüreği beklemekle yitirdim ömrümü
Bir yüreği ve yüreğin bütün ihanetlerini.

Getirdiler beni bu beton şehre bir yaz
Otobüsle yukarı tırmandık
Rutubetli bir odaya soktular – ben böyle istemedim böyle oldu –
Kapı numarası 17’ydi aklımda kaldıysa
Pencereden antenler görünüyordu, kablolar ve birtakım kuşlarla örülü antenler
Uzağımdan geçiyordu bazı kuşlar da
Paslı bir radyatör asılıydı duvarda. Duvarın her yerinden
Küflenmiş borular geçiyordu
Ve her şey o kadar kirliydi ki, ayrıntılar
Hayallerin kırık dökük halini gösteriyordu sanki
Ve bütün kırık döküklerde koskocaman bir kalp
Bekirin kalbi
Hepsi de yara gibi beni
Sarmıştı yara gibi Bekiri.

Kaçmak mı gerek
Sessizce gitmek mi
Bilmeden, görmeden
Ardına bakmadan
Unutmak mümkün mü

Bir nefeslik ara
Kalbin kırık sesi
Yüzümde bir yara
Bırakmak mı gerek

Acı tatlı anılar
Sığınmak bir limana
Yok saymak geçmişi
Ne mümkün affetmek

Yeniden başlamak mı
Kendine dönmek mi
Yoksa kaybolmak mı
Yok olmak yavaşça
Affetmek mümkün mü

Belki de denemeli
Unutmak mümkünse
Yok saymak geçmişi
Çiçek açmak yeniden
Gün doğarken ufukta
Belki de affetmeli
Kendin için, sadece.

Kaldırım taşlarına düşmüş
bir umut gibiydi yüzün,
unutulmuş bir şarkı melodisi…
Şimdi, bir bankta oturmuş,
geçmişin tozlu sayfalarını karıştırıyor,
yüreğinde küllenmiş bir aşkın izleri,
kayıp bir rüyanın peşinde,
bir zamanlar parlayan gözlerinde
şimdi derin bir hüzün var.

1988’de uyandım
uyanır uyanmaz koşmaya başladım
düşe kalka bir ömür sürdüm
beş yaşımda mahallede haylazlık ettim
yirmi beşimde şehirde idealist bir öğrenci
elli beşimde yine şehirde kayıp bir yabancı
ve on yaşımdan beri aklımla cebelleşirim

kimi insan kuşların, kimi denizlerin sırrını çözer
ben ise zihnin labirentlerini
kimi insan gökyüzünün haritasını çıkarır ezbere
ben aklın haritasını

hem zirvelere tırmandım hem de dipsiz kuyulara düştüm
övgüler aldım yerildim de ve bilmediğim duygu yok gibidir

otuzumda beni susturmak istediler
kırk sekizimde aklımın bana yeterli olduğunu söylediler
söyleyenler oldu
otuz altımda bir düşünceyi ifade etmek için aylarca uğraştım
elli dokuzumda bir kararımdan bir ömür pişmanlık duydum

Freud’u okumadım ama düşüncelerimi anlamaya çalıştım
Jung’u inceledim ama cevapları içimde aradım

aklımı zincirlemeye kalktılar
başaramadılar
karanlık odalarda da aklımı kaybetmedim

elli birde yalnız bir adada aklımla yüzleştim
elli ikide kırık bir kalple düşüncelerimi susturdum

sevdiğim fikirleri savundum
bir zerre pişman olmadım
ihanet etmedim inandıklarıma
konuşmadım arkasından yol arkadaşlarımın

düşündüm ama boş durmadım
hep aklımın teriyle kazandım ekmeğimi ne mutlu bana

başkalarının hatalarından ders çıkardım yalan söylemedim
yalan söyledim birilerini korumak için
ama kendimi de kandırdım bazen

bindim trene uçağa otomobile
çoğu binemiyor
felsefe okudum
çoğu okuyamıyor adını bile duymamış felsefenin
çoğunun gittiği bazı yerlere ben gitmedim çocukluğumdan beri
şarlatana soytarıya yalancıya
ama bazen aklıma şeytan uydu

kitaplarım raflarda tozlanır
aklım ise her gün yeni bir soruyla uyanır

bunamadım henüz
bunamam da şart değil
ünlü filan olacağım yok
hevesli de değilim bu işe
bir de savaşa girmedim
siperlere de girmedim gece yarıları
bombardımana da maruz kalmadım
ama tutuldum akıl oyunlarına
sözün kısası dostlar
bugün köşemde düşünmekte olsam da
insanca yaşadım diyebilirim
ve daha ne kadar yaşarım
aklımdan neler geçer daha
kim bilir.

Şehrin en ucunda bir umut belirdi,
Sırtında yüküyle, yorgun ve bitkin,
Bir kararlılık vardı gözlerinde,
Hayata tutunmak için direndi.
Bütün kaldırımlar şahit bu çabaya,
Duvarlar dinler fısıltılarını,
Rüzgar taşır kokusunu uzaklara,
Çocukluğunun izlerini arar gibi,
Belki bir gülüş, belki bir anı,
Umutla beklerdi her yeni günü,
Yarınlara dair bir sözü vardı.
Adını bile unuttum,
Yüzünü de, hayallerini de,
Yalnız ara sıra aklıma düşer
Koştururken sokaklarda.

Yeşilden bir fısıltı, taşlara düşen bir an,
Toprak uyanır sessiz, derinden bir çağrıdan.
Ağaçlar göğe uzanır, kökler derine iner,
Her yaprak bir duadır, rüzgarla söylenir.
Güneşin ilk ışığı, çiğ tanesiyle dans eder,
Kuşlar şarkılar söyler, umutla seslenir.
Doğa bir şölen sunar, renklere bürünür,
Her çiçek bir tebessüm, gönüllere siner.
Suyun sesi huzurdur, taşlar arasında akar,
Hayatın döngüsü, sonsuz bir nehir.
Toprak ana kucağında, her canlı yeniden doğar,
Sevgiyle sarılır, şefkatle besler.
Sessizliğin içinde, bir anlam gizlenir.
Yeniden doğuşun sırrı, doğayla çözülür.
Kalpler birleşir, ruhlar arınır.

Çok eski bir korkuyu
Çok yeni bir umutla
Yendiniz mi..
Çok yeni bir sevgiyi
Çok köhne bir kaygıyla
Yadırgadınız mı..
Eksilmiş bir cesaret,
Bitirilmiş bir gayret
Aradınız mı..
Tutulmayan bir yemin,
Duyulmayan bir feryat
Unuttunuz mu..
Bir vefayı düşerken,
Bir cefayı gülerken
Sezdiniz mi..
Hep mi hep gidecekmiş gibi,
Hiç mi hiç gelmeyecekmiş gibi
Duruldunuz mu..
Sessizliği duymaya duymaya,
Çığlıkları görmeye görmeye
Kandınız mı..
Umutsuzluğun kıyısında,
Umutların ortasında
Avundunuz mu..
Yersiz bir telaşla,
Telaşsız bir düşle
Yorulmadınız mı..