Şiirler

Bir dalga vurdu, köpükleri söndü
Kumdan kaleler gibiydi hevesimiz
Biliyorum, gün batımı kanatıyor
Ne zaman sevsek geceden
Kendini benim yerime koy
Yalnız kalbi kırık aşıklar yerine
Susmayalım, külrengi aşk uyuyor kalbimizde

Bir zehir gibi aktı dururdu
Yalancı gülüşlerin ardındaki acı
Bir biz dönmedik sahile
Kaç fırtınanın izi kaldı yüzümüzde
Gizli bahçelerde umudu tebdil ettik
Uzak durduk yalanlara çağıran nefretten
Bir biz dönmedik sahile
Kendini benim yerime koy
Yalnız kalbi kırık aşıklar yerine
Susuyorum. Ölü hayallerim uyuyor kalbimde

Resme bakmak bir teselli,
Uzak bir anı, silik bir hayal.
Bilmeyi istemek, dokunmak değil,
Yüzünde bir gölge, içimde derin bir çağrı.

Artık bakmak yetmiyor bana,
Renkleri çözmek, anlamı aramak değil,
Fırçayı elime almak istiyorum,
Kendi resmimi çizmek, yeniden.

Gönlümde açan sevda çiçeği
Hayatın rengi, aşkın dileği
Bir bakışınla erir içimdeki buz dağı
Seninle yeşerir ruhumun bahçesi
Gözlerin, kalbimin en derin köşesi
Zamansız bir dokunuş, tarifsiz bir his
Sensiz geçen her an, ömürden bir eksik
Ellerin, avuçlarımda bir ömürlük yemin
Gülüşün, içimde yankılanan bir ezgi
Aşkınla yoğrulmuş, kalbimdeki sevgi
Seninle tamamım, sensiz bir hiçim
Varlığınla anlam bulur bu deli gönlüm
Aşkınla yeniden doğdum.

I
Yaz bana bir mektup sevgili
kâğıda düşen her harf
birer umut olsun içimde
gelecekten bahset biraz
yalnızlığıma yoldaş olsun
hatırla ilk gülüşümüzü
ve sakın unutma beni
II
Yollar uzun, geceler kara
yüreğimde bir sızı var
yine de bekle beni
III
Belki bir gün ansızın
çıkarım gelirim sana
yeniden başlarız hayata
yeter ki umudunu yitirme
bekle beni sevgili

ne kalpler verdim boşluğa değen
bir yaz gibiydiler, geçtiler hemen
bir nefes alsam sanki yere düşen
bir kuş misali ürkek ve derbeder
ne kalpler verdim boşluğa değen
hayır bilmeyin ki beni hiç sevmeyen
birer hayaldi sanki birer düş gibi
şimdi nerde, kimle, neden gülmeyen
bir rüzgar gibiydi her biri geçti
belki bir hatıra, belki bir yemin
ne kalpler verdim boşluğa değen
bir yaz gibiydiler, geçtiler hemen
yalnızlığımla bir oldular giden
bir fısıltı gibi içimde bekler
sanki birer gölge, silinen
şimdi ne haldeler, kimler bilirler
ne kadar sevdimse o kadar yendim
birer umut gibi içimde gizlendim
bir dokunuşta sanki hepsi eridi
şimdi bir hiç oldular, bitti mi dersin
hangi kalbe saklandılar kim bilir
ne kalpler verdim boşluğa değen

Sen bir fidanın çığlığını duydun mu
Rüzgarda savrulurken kökleri çıplak
Güneşe hasret yaprakları solgun
Bekledin mi bir el uzansın diye
Ve bütün bir ömür
Toprağa tutunmak için yalvardın mı hiç
Tutunamayınca
Sen zamandan soyunmayı bilir misin
Yükseklerde yalnız bir ağaç gibi kurumayı
Bir yağmur aramayı
Yabancı şehirlerde, kalabalık meydanlarda
Ve bütün bir dünya dönerken etrafında
Yapayalnız kalıp
Unutulmuş bir resim gibi
Kaybolmuş bir mektup gibi
Anlamsızlığını hissettiğin oldu mu
Yaşamaktan
Günler geceler boyunca susmaktan
Dilin damağın kurudu mu

Yine akşam, yine sensiz bu şehir,
Hasretinle yanar, bir garip nehir.
Uzaklarda bir ışık, bir ümit belirir,
Belki dönersin diye, gönlüm sevinir.
Yalan mıydı o sözler, o sıcak nefes,
Şimdi sensiz, her şey anlamsız, her şey boş.
Bu ayrılık, kalbime bir hançer gibi saplanır.

Neyleyim sensiz geçen bu ömrü,
Bir teselli bulsam, unuturdum derdi.
Gözlerim arar seni her yerde,
Vuslatın hayaliyle yaşarım ben de.
Gel artık, bitsin bu hasret ateşi.

Çocukluğumun saflığı çoktan yitti.
Her sözde bir şüphe, her bakışta bir hile,
Dürüstlük eski bir masalmış gibi.
Eskiden gülerdik içten, sebepsiz yere,
Şimdi yüzler maske, kahkahalar sahte,
Herkes bir şeyler saklıyor, gizli bir telaşla,
Yalanlar büyüyor içimizde, kök salıyor.
Özlemek ne kadar da zor şimdi.
Yüzler değişiyor, sözler kayboluyor,
Her şey bir anda anlamsızlaşıyor.
Dürüstlük bir lanet sanki, acıtan bir gerçek,
Yalanlar daha kolay, daha kabul görür,
Kalpler kararıyor, ruhlar çürüyor,
Herkes yalnız, herkes yabancı,
Birbirimize değmeden yaşıyoruz.
Bir umut arıyorum, bir ışık demeti,
Belki bir gün, dürüstlüğün kıymeti anlaşılır,
Yalanlar erir, maskeler düşer,
Sevgi yeniden yeşerir içimizde,
Belki o zaman, yeniden gülebiliriz,
Yalan telaşlardan sıyrılıp, özgürce.

paslı bir salıncak asılı durur
mahalle parkındaki ağacın
yalnız bir dalında
tahtasındaki eski çocukların
neşesiz yankısıyla
hatırlar mısın bilmem
gülüşlerin kahkahaya
dönüştüğü o anı
hani salıncağı iyice itip havaya
dudaklarımla ölçmüştüm
kalbinin derinliğini
uzunca zamandır binmiyorum
salıncağa
çekiniyorum çünkü
sanki kırık zincirinden
kopan bir umut gibi
beni bir daha affetmenden
çözüm bulamayacağımı anlasam bile
yaklaşıp fısıldarım her gece salıncağa
yan yana yeniden
nasıl sallanırdık diye
suskun bir cevap gelir sadece
rüzgarın uğultusunda
boşlukta sallanır durur
unutulmuş bir hayal gibi
yüreğimin tahtasında
kimsesiz bir salıncak

Düşler nerede başlar, biter?
Ah o anlamsız telaş,
Kim unutur böyle bir gülüşü.
Yol uzun, vedalar kısa,
Bir kadeh daha, dertler unutulur mu?
Yüzlerde sahte tebessümler,
Kalplerde biriken hüzünler.
Gözler kaçırılır, sözler yarım,
Hatıralar bir film şeridi gibi,
Zaman durulur mu böyle bir gecede?
Bırakalım öyle kalsın,
Bir şarkı, bir veda busesi,
Gözyaşları sel olup aksa da,
Unutulmayacak bir akşam.
Belki bir gün, kim bilir,
Yeniden başlarız, yeniden,
Aynı masada, aynı kadehlerle,
Gülüşlerimiz yankılanır yeniden.