Bir Senfoniydi Aşk
ne sözler verildi zaten unutuldular
bir rüzgardı sanki, geçti savruldu
ne hayaller kuruldu zaten kayboldular
bir başkaydı oysa ilk bakış, ilk telaş
bir şarkı çalardı, ruhumuzu okşardı
günler geçti, o şarkı suskunluğa döndü
şimdi bir sessizlik, içimde yankılanır
ne sözler verildi zaten unutuldular
bir hiçlik kaldı, kalbimde bir yara
yalnızlık benimle, sonsuza dek yaşar.
Günlerdir aynı şarkıyı mırıldanır dururum
Yüzümde tanıdık bir telaş, bir eksiklik
En sevdiğim renkte bir gömlek giyerim
Bilirim, bu da kapatmaz içimdeki boşluğu
Güneşin en parlak hali bile faydasız
Yine de umutla beklerim bir haberini
Sanki her şey düzelecekmiş gibi ansızın.
Bir film sahnesi gibi geçerim önünden
Ben alışkınım artık bu yabancı hallere
Her şey sana çıkıyor sonra yine yeniden
Bir umut, bir arayış, bir bekleyiş içimde
Sanki hiç değişmeyen bir ezgi bu
Seni ararken kendimi de kaybediyorum
Belki de bu yüzden sana hep böyle düşkünüm.
Gelse diyorum
Bir tamamlasa beni
Eksik bir çerçeveydim
O benim resmimi çizseydi.
Özlemin bir nehir gibi akıyor içimde
Daha dün gibi hatırlıyorum ilk bakışını
Bir mucize bekliyorum, biliyorum imkansız
Ben yine de umutla beklerim seni her gün
Sanki her şey mümkünmüş gibi ansızın
Belki bir gün dönersin, kim bilir?
Eksik bir çerçeve tamamlanır o zaman.
Gözlerimde bir hüzün, içimde derin sızı,
Sessizliğin şarkısıdır bu şehrin nabzı.
Kalabalıklar içinde bir garip yolcu,
Kendi yalnızlığımla kurarım bir sofra,
Anılarım şahidim, kadehlerim sırdaş,
Hayallerimle dans ederim karanlıkta,
Bu benim yalnızlığımın kutlu şöleni.
Yüzümde bir tebessüm, dilimde eski bir türkü,
Gönlümde saklı kalan aşkın acı izi.
Unutulmuş bir sevdanın yadigarı,
Yıldızlar şahidimdir, ay ışığı sırdaşım,
Gecenin koynunda bulurum huzuru,
Yalnızlığın şöleninde kaybolurum ben.
Bir telaş var içimde, sanki vakit çok geç
Geriye dönmek ister, eski bir şarkı gibi
Yüzümde çizgilerim, yorgun bir telaş
Aşkın enkazı altında, bir şehir gibi
Ne kaldı elimizde, bunca hevesten sonra
Yarım kalmış bir hikaye, küllenmiş bir kor
Yeniden başlamak mümkün mü dersin, bu yaşta
Bir rüzgar esiyor şimdi, geçmişten bir haber
Unutmak mümkün mü, o gülüşü, o bakışı
Her şey bir yabancı şimdi, hayat bir muamma
Sanki bir film şeridi, akıp giden zaman
Ne kadar direndim bilmem, bu amansız ayrılığa
Savrulmuş bir mevsim gibi, düşen yapraklar
Belki de yeniden doğmak, tek çare bu olsa gerek
Yüzün mermerde donmuş, bir vakit.
Hatıran, bir heykel, soğuk, uzak, itik.
Zaman aşındırır, lakin yara derindir.
Ne anlarsın, sen ey modern âşık, bu sancıdan,
Dokunduğun her şey kül olurken avucunda?
Bir bakışla bin anlam yüklerken, o bakış
Taş kalbe mi çarptı, yoksa derin bir uykuya mı daldı?
Aşk, bir heykel tıraşı, yontar durur ruhunu,
Bitmeyen bir mesai, bir yalanın içinde.
Aklın almaz bu karmaşayı, bilirim,
Sen ki her şeyi sığdırırsın bir ekrana.
Unutma, ey kalbi betonlaşmış şehirli,
Bir heykelin de hikayesi vardır,
Ve o hikaye, senin sanal aşklarından çok daha gerçektir.
Çünkü taş, zamanı tutar içinde,
Aşk ise çoktan kaybolmuştur o sahte gülüşlerde.
Ne yapsan boş,
Can gelmez artık o taşa.
Yeniden başla,
Belki bir gün anlarsın,
Aşkın heykeli, kırık kalplerden yapılır.
istanbul beni dinle / bir kasım sabahı
martılar çığlık çığlığa / vapur dumanı is kokusu
mutluluğu arıyorum belki de yanılıyorum
bir serçe telaşıyla konup omzuna
unutulmuş şarkılardan / hüzünlü bir ezgi
istanbul beni dinle mutlaka bulacağım
şehirde ışıklar yandığında her gece
benim eski defterlerden sızan yalnızlık
avuçlarında sakladığın o kırık ayna
köprülerin altından geçen karanlık sular
denizin değil benim / içimdeki o derinlik
her sabah okuduğun gazete manşetleri
yanlış anladığını sandığın bir gülümseme
istanbul beni dinle mutlaka döneceğim
Döner durur feleğin çarkı
Kimi güler kimi ağlar
Hayat denen bu karmaşanın
İçinde savrulur her can.
Kimi arar kısmetini
Kimi bulur beklediğini
Bu garip dünyanın sırrı
Çözülmez bir muamma.
Şans bazen yanımızdadır
Bazen uzağımızdadır
Hayatın cilvesi işte
Ne geleceği bilebiliriz
Talih kuşunun kanadında
Uçar gider dileklerimiz
Umutla bekleriz daima.
Bana sorarsan bu şehre gelme
Denizi görme, boş hayal kurma
Şu herkesin bildiği yokuş
Bu bitmeyen koşturma telaşı
Kedi sesli, beton sokaklar
Senin için değil.
Sen yoksun
Kimse kalmadı yanında
Ne kadar sevsen de
Yalnızlığın geçmez.
Beni dinle git buradan hemen
Sakın durma yeni aşk arama
Bu herkesin bildiği sahte gülüşler
Bu kirli aynalar, puslu yüzler
Sahte sözler, kırık hayaller
Senin için değil.
Sen yoksun
Kimse seni anlamaz artık
Ne kadar ağlasan da
Gözyaşın dinmez.
Beni dinle hiç bir şey sorma
Kendini avutma, umutlanma
Şu herkesin bildiği çıkmaz sokak
Bu paslı demirler, soğuk duvarlar
Boş vaatler, yalan dolanlar
Senin için değil.
Sen yoksun
Kimse seni duymaz artık
Ne kadar bağırsan da
Feryadın duyulmaz.
Bana sorarsan buraya alışma
Sakın kalma yeni bir yuva kurma
Şu herkesin bildiği karanlık köşe
Bu yıkık dökük hayatlar, kayıp düşler
Solmuş çiçekler, kuruyan yapraklar
Senin için değil.
Sen yoksun
Kimse seni beklemez artık
Ne kadar dönsen de
Yerin dolmaz.
Bugün sabah.
Bugün içimde bir şeyler uyandı sanki.
Ve ben, yıllardır sırtımı döndüğüm hayallerin
ne kadar da yakın
ne kadar canlı
ne kadar gerçek olduğuna şaşarak
öylece kalakaldım.
Sonra usulca aynaya yaklaştım,
çatlaklar arasında kendimi aradım.
Bu anda ne geçmişin yükü,
bu anda ne gelecek kaygısı, ne de aşkın yalanı.
Ayna, ben ve şimdi…
Hürüm sanki…
Dün yoktu, yarın belki.
Bir nefeslik an benimdir sadece.
İçimde bir çocuk uyanır usulca,
Hayata yeniden başlarım.
Bir yanda siren çalıyor
Bir yanda şehir uyanıyor,
Umutlar beton gibi sertleşir
Gökdelen dibinde yalanıyor.
Neon ışıklar altında Cassandra!
Maskesine bulaşır ruj izleri.
Açılır yüreği sanal ekranda,
Seyrederdi yalnız gölgeleri.
İnsan ruhu o zamanlar da vardı
Daha kırılgan, daha karmaşıktı ama şimdikinden
Unuttular ruhunu Cassandra’nın
Neon ışıklar gibi karardı.
Şimdi de kalpler ekranlarda,
Minik emojiler, filtreli bakışlar.
Ama nerde onlar, nerde Cassandra
Nerde hakikat içindeki çıkışlar.