Melankoli İstasyonu

Ruhumun treni kalkar her gece,
Melankoli istasyonundan hüzün diyarına.
Vagonlarında birikmiş anılar,
Pencerelerinden akar gider kayıp umutlar.
Raylarda yankılanır geçmişin pişmanlıkları,
Her durak bir hayal kırıklığı, her mola bir veda.
Bu yolculuk bitmez, bu hasret dinmez,
Ne bir varış noktası görünür, ne de bir dönüş bileti.
Ben, bu trenin yorgun yolcusu,
Valizimde biriktirdiğim kederlerle,
Sonsuzluğa doğru ilerlerim sessizce.
Her istasyonda biraz daha eksilirim,
Her vedada biraz daha ölürüm.