Kumdan Kaleler Mezarlığı

Nehir usulca akar, çocukluk rüyalarıyla,
Kıyısında umutlar yeşerir, solgun ve kırılgan.
Her dalga bir anı, her kum tanesi bir sızı,
Geçmişin gölgesi düşer, yüreğime ağır.

Oyuncak gemiler yüzdürürdüm, hayallerim engin denizlerde,
Kaptan bendim, rotam bilinmez, pusulam kayıp.
Güneşin altında kumdan kaleler inşa ederdim,
Krallığım masalsı, hükmüm sonsuz sanırdım.
Rüzgar eserdi, kaleler yıkılırdı bir anda,
Gözyaşlarım karışırdı denizin tuzuna.
Büyüdükçe anladım, hayat bir kumdan kale,
Her an yıkılmaya mahkum, her an yeniden yapılan.
Nehir akmaya devam eder, ben kıyısında seyrederim,
Kaybolan çocukluğumu, yitirdiğim düşlerimi.

Sessiz çığlıklar yükselir, kalbimin derinliklerinden,
Nehir dinler beni, sırdaşım olur kederim.
Her taş bir pişmanlık, her yosun bir hatıra,
Geçmişin hayaletleri dolaşır, etrafımda usulca.

Zaman acımasız bir nehir, sürükler beni peşinden,
Gençliğim bir su damlası gibi kaybolur gider.
Kırık hayallerim birer birer batar dibe,
Umutlarım solgun yapraklar misali savrulur rüzgarda.
Nehir yatağı değişir, ben değişmem sanırdım,
Oysa ben de değiştim, dönüştüm bambaşka birine.
Yüzümdeki çizgiler, hayatın acımasız aynası,
Gözlerimdeki buğu, geçmişin sisli hatıraları.
Artık kumdan kaleler yapmıyorum, sadece seyrederim,
Nehrin akışını, hayatın döngüsünü sessizce.

Her gün batımı bir veda, her gün doğumu yeni bir umut,
Nehir fısıldar bana, pes etme, devam et.
Ben de dinlerim onu, güç bulurum sözlerinden,
Yeniden başlarım, yeniden umut ederim hayata.
Kumdan kaleler yıkılır, ama anılar kalır,
Çocukluğumun masumiyeti, yüreğimde yaşar.
Nehir akmaya devam eder, ben de onunla birlikte,
Hayatın sonsuz yolculuğunda, umutla ilerlerim.

Kıyıda bir bankta oturmuş, düşünüyorum geçmişi,
Nehir şahidimdir, tüm yaşanmışlıklara.
Çocukluğumun hayaletleri belirir uzakta,
Gülümserler bana, el sallarlar usulca.

Nehir, hayatın aynası, yansıtır tüm gerçekleri,
Acıları, sevinçleri, pişmanlıkları, umutları.
Ben de izlerim onu, dersler çıkarırım akışından,
Ve bilirim ki, hayat bir nehir, akıp gider sonsuza.
Kumdan kaleler yıkılsa da, umutlar yeniden yeşerir,
Yeter ki inanmaktan vazgeçmeyelim, sevmeye devam edelim.
Nehir bizi asla terk etmez, her zaman yanımızdadır,
Hayatın zorlu yolculuğunda, bize yol gösterir usulca.


Yorumlar

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir