Gün bitti, gölgeler uzadı yine,
Yorgun ruhum akşamla dertleşir,
Sessizliğin şarkısı başlar derinden.
Bir umut kırıntısı, bir eski heves,
Yüreğimde saklı, derine gömülmüş,
Akşamın koynunda canlanır hepsi.
Kim bilir neler saklar bu karanlık?
Belki de yeni bir başlangıçtır bize.
Güneşin vedası umutsuzluk değil,
Sadece dinlenmenin vaktidir.
Sokak lambaları yanar birer birer,
Hatıralar canlanır gözümde,
Yaralı bir kuş misali çırpınır içim,
Akşamın hüznü siner ruhuma.
Belki de bu yüzden severim akşamı.
Her gün batımı bir veda gibidir,
Yeni bir güne hazırlık demektir.
Ben ise hâlâ geçmişe takılı kalmışım,
Kurtulmak isterim bu zincirlerden,
Akşamın sırdaşlığı yetmez artık.
Yıldızlar gökyüzünde parıldarken,
Bir dilek tutarım içimden sessizce,
Belki bir gün değişir her şey,
Belki de bu akşam son bulur hüznüm,
Yeni bir sabaha umutla uyanırım,
Akşamın karanlığı kaybolur gider,
Yepyeni bir ben doğarım.
Akşamın Sırdaşı
Bir yanıt yazın