Yüreği yorgun bir şehrin telaşında,
Kaybolmuş bir çocuk gibi endişeliyim.
Sessizce akan zamanın kıyısında,
Geleceğe dair umutlar beslerim.
Kırık dökük hayallerin gölgesinde,
Aşkın sahteliğiyle yüzleşirken,
Yalnızlığın soğuk nefesiyle,
Düşlerim birer birer tükenir.
Belirsizliğin sisli perdesi,
Gözlerimi kamaştırırken,
Kaybolurum kendi içimde.
Ama yine de,
Bir umut ışığı ararım karanlıkta,
Kendime bir çıkış yolu bulmak için.
Belki de en büyük endişe,
Kendimi kaybetmekten korkmaktır.
Ve bu korkuyla yaşamak,
Hayatın en acımasız sınavıdır.
Yersiz İhtimam
Bir yanıt yazın