Bizde mutlu sonlar ya filmlerde ya da bitmemiş hikâyelerde olur. Yani aşk yönünden öylesine çok acı çeken bir milletiz ki sevenlerimiz masallarımızda bile kavuşmuyor. Nedenini açıklayacak bir cümle kurmak zor maalesef, hangi ara böyle ümitsiz bir millet olduk eminim kimse bilmiyordur.
Oysa biz Allah’ın rahmetinden şüphesi olmayan Osmanlı’nın torunlarıydık. Kurtuluş Savaşını ilahi aşkla kazanan ve aşklarının adını Türkiye koyanların torunlarıydık. Onlar bize Allah’tan ümit kesilmez demişlerdi ama biz kesmiştik ve öyle görünüyor ki atasözlerimizi dahi bir kenara bıraktık.
Belki de aşkı gerçek sahibine duymayınca küstü bize… Belki de görünmeyeni sevmeyi bıraktık diyedir, görüneni de sevmeyi beceremeyişimiz…
Aşk değil mesele, aşkı ebedileştirebilmek mesele…