Zor dediğimiz her şey zor değilse bile zorlaşır ve düzelmiyor dedikçe her şey daha da çok bozulur. Aşkta da böyledir çoğu zaman. Gitmemesini istedikçe gider bazıları. Ancak ne kadar şiddetli de gitse, gittiğin sonuna kavuşur, sonuna kavuşan gün elbet gündüze de kavuşur ve hayat bu şekilde devam edip gider.
Ne de olsa acımasız hayat, hep böyle dolanmıştır dilimize. Bazen üzer, bazen üzerimize gelir, bazen de daha ileri gider ve kalbimizi kırar. Hatta yetinmez canımızı acıtır, gecelerimizi uykusuz ve tabi uykusuz gecelerinden ardında kalan uykulu gündüzler hediye eder bize.
O günler hiç bitmeyecekmiş gibi gelir. Aslında çoğu zamanda bitmez ama bizimkisi hep bir umut hali, bir gün biri çıkıp gelecek ve ağır yaralı duygularımızı sarıp iyileştirecek diye bekleyip dururuz. Belki de bir gün gerçekten gelecek o insan ve güzel günlerimiz olacak, kim bilebilir ki? Dedim ya bizimkisi hep bir umut hali…
“Belki bir gün gerçekten gelir…”