Aşkı hep kalıplara sığdırmaya çalışıyoruz. Peki boyutlar? Gerçekten var mıdır boyutları? Mesela kalbimize sığdırabildiğimiz aşkı neden aklımız almaz? Oysa günümüzde her şeyin mantıklı bir açıklamasını istiyoruz, peki ama bu neden aşka gelince böyle olmuyor. Neden çağımızla ters düşüyoruz, yoksa aşk denen şey çağımızdan daha büyük boyutlara mı sahip?
Bazen öl dese kendimizi öldürebileceğimiz insanlar var. Geride bırakacağımız onca şeyi düşünmeden nasıl olur da bu kadar umursamaz hale gelebiliyoruz ki? Aslında durum o kadar basit ki ve bu da aklımızın bize bir oyunu. Bunları bu kadar acımasız hale getiren, aşkı hiç olmadığı boyutlara taşıyan sadece aklımız…
Sanırım konu aşk olunca akıl, kalbi kıskanıyor.