Gördüm, dev aynası kırılmış yerde.
Kibirmiş meğerse gördüğüm suret
Benmişim sandığım, yalan âdet
Her bakışta şişen, sahte heybet
Beni benden çalan, karanlık illet
Ne varsa içimde, bir bir tüketen
Hakikat sandığım, çürük emanet
Aynaya küstüm ben, beterden beter.
Hiçlikmiş meğerse bunca telaşım
Boşa geçmiş ömrüm, dinmeyen başım.
Yalanmış sevgiler, sahte gülüşler
Yüzüme vurulan, acı bilişler.
Ne kaldı geriye, bir avuç külden
Yüzsüz aynalarda, kaybolan dilden
Utanır oldum ben, kendimden bile
Bir gölge misali, çöken içime
Aynalar susunca, anladım ki ben
Hiçmişim meğerse, baştan sona dek
Yokluğun içinde, çaresizim ben.
Yüzsüz Aynalar
Bir yanıt yazın