Yorgun Işıklar

Bir hüzün
Çöker şehirlere,
Vermez ki alsın bir nefes
Nefes ki ne ki.
Yavaşça diner coşku
Kararır her yer.
Bir sessizlik başlar ruhunda
Her şeyin sustuğu o dem.
Ufuk mu bu, erişilmez
Görünmez düş mü?
Tam bana göre, kayıtsız
Uyuşukluk gibi ne mümkün.
Nedir seni boğan bu dert
Yok hayatlarda rayiha.
Çaresiz
Böyle daha gerçek.
Yaşamışım ne kadar, kim bilir
Gelecek günler ne ola ki?
Aklım durana dek koşsam da umuda
Tutacak dalı var mı ki?
Yıldızlar fısıldar, uzaktan, mahzun:
– Gel bize, dinlen, gel!
Varlığınla yokluğun bir olur,
Böyle daha içten.