Belki de çok geç artık,
Yeniden başlamak için bir hiçliğin ortasında.
Yüzümde solgun bir gülümseme,
Anılar düşerken yaprak misali.
Bir zamanlar umutla baktığım gökyüzü,
Şimdi gri bir perde sanki.
Yüreğimde dinmeyen bir sızı,
Kaybolan o masumiyetin ardından.
Çocukluğumun izleri silinirken,
Her adımda biraz daha yitiriyorum kendimi.
Aynada gördüğüm yabancı,
Ben miyim gerçekten?
O eski ben, nerede saklı?
Zamanın acımasızlığı,
Hatıraların yorgun bekleyişi.
Sessiz çığlıklarım yankılanır boşlukta.
Bir affediş mümkün mü,
Geçmişin gölgeleri silinir mi?
Bir umut ışığı arıyorum,
Karanlığın içinde.
Belki bir gün,
Yeniden yeşerecek umut tomurcukları.
Affetmek, unutmak,
Yoluma devam etmek dileğiyle.
Yepyeni bir başlangıç.
Bir yanıt yazın