Yitik Zamanın Aynaları

Bir rüzgar gibiydi geçişi an’ın
Tutamadık, aktı parmak uçlarımızdan
Ne kadar dil döktükse boşunaydı çabamız
O en güzel şarkılar, en sıcak gülüşler
Sessizliğe gömüldü, yankısı kaldı sadece.
Aynalar kırıldı, her biri bir hatıra
Yüzler yansıyor solgun ve silik
Gözlerde biriken yaş, zamana şahit.
Bir yaprak misali düştü gönlümüz
Savrulduk bilinmez diyarlara
Kaybettik yolu, izi, yönü.
Sonsuzluğa açılan kapı aralandı
Bir umut belirdi, bir ışık huzmesi
Belki de yeniden doğarız küllerimizden.
Zamanın ötesinde bir yerde
Yeniden buluşuruz, kim bilir…
Anılarla örülü bir gelecekte.