Yitik Umutlar Koridoru

Bir gölge düştü yine gönül evime,
Yorgun adımlarla yürüyorum içimde.
Kaybolmuş bir melek arıyorum,
Umutsuzluğun kıyısında.
Yüzümde solgun bir tebessüm, dilimde eski bir şarkı,
Sanki bir rüzgar alıp götürdü bütün sevinci.
Hangi kapıyı çalsam, yankısı boşluğa karışır,
Hangi yola baksam, karanlık bir tünel uzar.
Ah, nerede o saf, o temiz kalbim,
Yoksa ben de mi kaybettim kendimi bu amansız çağda?
Gözlerim dalgın, ruhum bir yangın yeri,
Her şey anlamsız, her şey yabancı gelir.
Yitirdim sanırım o inancı, o sevgiyi,
O göklerde süzülen beyaz meleği.
Yalnızım, çaresizim, bir gölge misali,
Kaybolmuş bir umut, silinmiş bir hatıra,
Nereye gitsem, peşimden gelir bu melankoli.
Belki de bir rüyadayım, uyanmak gerek,
Belki de bir mucize bekliyor beni ötede.
Bir ışık arıyorum, bir el uzatacak,
Yeniden yeşertecek solmuş kalbimi.
Ama nafile…
Umutlar koridoru,
Sonsuz bir labirent.