Hayallerim vardı, göğe çizilen,
Bir zamanlar, kalbimde büyüttüğüm.
Umutla suladım, her birini teker teker,
Güneşin altında yeşeren, filizlenen.
Şimdi ise, birer birer soluyorlar,
Vefasız bir rüzgarın esintisiyle.
Gözyaşlarımla besledim onları,
Ama nafile, çaresizlik sarıyor ruhumu.
Nerede o eski neşe, o coşku?
Kaybolmuş, yitik bir bahçede arıyorum.
Belki bir gün yeniden yeşerirler,
Belki bir gün güneş yeniden ısıtır.
Ama şimdi, sadece hüzün var içimde,
Bir boşluk, bir karanlık, bir sessizlik.
Umut bahçem kurudu, çoraklaştı,
Ve ben, çaresizce bekliyorum, bir mucize.
Yitik Umut Bahçesi
Bir yanıt yazın