Kalmadı kimse
Duvarlar terliyor
Saatler bozuktu
Anılar akıyordu
Yüzler silikti
Kaderim ağırdı
Özleyemiyordum
Sevemiyordum
Bir eski aşkın külü
Bir otel odasında dinleniyordum
Ben ki dinlenmeyi bilmem
Dinlenmek benim için bir işkence olduğuna göre
Beni deli eder
Şehir hatları vapur iskelelerinde bekleye bekleye
Yalnızlaşmış bir gezgin olarak
Piyanodan dökülen nağmeler
Beni yeniden hayata döndürecektir
Havada hüzün olan bir melodi
Ve kaybolurken bütün umutlar geçmişle birlikte
Dostlarım olan sanatçılar
Elbette bulacaklar bir teselli
Ve biz sevmeyi yeniden öğreneceğiz
Bu lanet olası duygu
Ve tesellisi
Hepimiz unutmaktaki direnç içinde değiliz
Yaşasın anıların getirdiği yenilgi.
Yitik Kentin Aynası
Bir yanıt yazın