Yitik Çocukluk Yemini

Unutma, küçüktün.
Oyuncak sandığında kaldı o yeminler,
Büyüdükçe silindi solgun resimler.
Kim aldı götürdü o saf hayalleri,
Yalan mıydı annemin ninni sesleri?
Unutuldu ilk aşkın titrek hevesi,
Kirli pazarlıklara döndü her nefes.
Hırsız girdi kalbine, umutlar çalındı,
Diz çöküp yalvarmalar fayda kılmadı.
Nerde o masumiyet, yerle bir edildi.
Bir de bakmışsın ki yabancılaşmış dünya,
Yüzlerde maskeler, kalplerde riya.
Artık inanmak zor, her söz bir tuzak.
Ağlama çocuk, yeniden başla.
Hatırla, saftın.