Yıkıntıdaki Orkide

Gördü
Çatlaklardan sızan gün ışığına tutundu
Bir zamanlar görkemliydi, şimdi aciz
Sanki anıları taşıyordu her bir tuğla
Kentin ruhu sinmiş duvarlarına
Pek belli etmedi.
Baktı, dokunmadı
Oysa bir umut çiçeği gibi yeşeriyordu
Sessizce büyüdü.
Çocuk gibi sevindi
Yeniden gelmedi, belki de geldi
Ama onunla ben
Ne zaman hayal etsem
Oradaydı.