Yeryüzü Sürgünü

Düşünüyorum: Bu mavi küre yalnız mıydı?
Yoksa her zerrede bir fısıltı saklıydı?
Gök kubbe altında, bir devran döner durur,
İnsanlık, sırrına ermeye çabalar durur.
Umutlar, yeşeren tohumlar gibi filizlenir,
Aşk, gökkuşağı gibi kalpleri süsler durur.
Hüzünler, yaprak misali dökülür toprağa,
Hayat, bir nehir gibi akar durmadan ummana,
Yarınlar, meçhul birer rüya gibi belirir.
Sessizlik, bir çığlık gibi yankılanır bazen,
Özlem, derin bir kuyu gibi içimize işler.
Zaman, bir kum saati gibi tükenir yavaşça,
Her an, bir imza gibi kazınır hatıraya.
Belki de her şey bir yanılsamadır,
Belki de her şey bir muammadır.
Ama yine de yaşamaya değer.