Anılar birer resim, solgun renkleriyle asılı,
Geçmişin duvarlarında, sessiz birer fısıltı.
Kimler vardı o dehlizde, kimlerin izi kaldı,
Yüzleri unutulmuş, isimleri dilden düştü.
Bir zamanlar hayatımın en parlak yıldızları,
Şimdi sis perdesinin ardında kayıp suretler.
Bir gülüş, bir bakış, bir dokunuş hatırlanır,
Gerisi muğlak, bir rüyanın silik hatırası.
Vuslatın şarkıları söylenmeden sustu,
Ayrılık bir nehir gibi aktı aramızdan.
Gözlerim arar, kaybolan o yüzleri,
Bir umut ışığı parlar mı yeniden?
Belki bir gün, bir tesadüfle karşılaşırız,
Unutulmuş bir sokakta, bir yağmur altında,
Ve hatırlarız, o eski günlerin sıcaklığını.
Şimdi sadece bir atlas kaldı elimde,
Kaybolan yüzlerin, soluk birer yansıması.
Belki de unutmak en doğrusudur,
Ama bir burukluk kalır içimde,
Geçmişe dair, silinmeyen bir iz.
Bir yanıt yazın