Öfke diye bir şey yok aslında.
Bu bizim maskemiz.
Çaresizlik var, tükenmişlik var, yenilmişlik var.
Şimdi neredeyim? Ne hissediyorum?
Kendimi unuttum.
Aynalar çoktan yalan söyledi.
İnanmış olmalıyım.
Gözlerime bakarken kendimi kaybettim, değil mi?
Öyleyse barışmadık.
Sadece yorgunuz ve pes ettik.
Duyguları hatırlatan her şeyden kaçıyorum.
Önce hissetmekten.
Ömür boyunca ya hissediyor ya hissettiriyor insan.
İkisi de ağır, ikisi de yıpratıcı yanı hayatımızın.
Bir yanıt yazın