Yaz Sonu Kaygısı

Biri var, yaz biterken telaşlanır, sanki
deniz kabukları kaybolacakmiş gibi
Hatıralar demiştim bir zaman
Utandım
Bir hiçmiş meğer
Her nasılsa gönlüme konan
Uzaklaşsam
Unuturdum güneşin sıcak nefesini
Ve ömrümün bütün anlamı
Kiralanmış bir anı olurdu
Ki şimdi onu da yitirmiş
Sahilde yürüyen biri
Biri var, sahilde ordadır akşamları
Güneşin batışını izler, hüzünlü gözlerle
Yabancıdır, sanki ait değilmiş bu dünyaya
Ve ürkek, kırık bakışları
Çocukken kaybettiği oyuncağıdır
Çaresiz, yorgun, kararsız sesiyle fısıldar
-Gidecek misin, ne zaman gideceksin
Denizi çekilmiştir ruhunun, kumlar çıplak kalmış
Unutmuş eğlenmeyi, şarkı söylemeyi unutmuş
Biliyor seçtiği yolun sonunun olmadığını
Sımsıcak gülmeyi unutmuş, bilmiyor yaşamayı
Sonsuzluğa uzanan sahilde yürüyebilmek
Sevdiğinin omzunda yıldızları seyrederek
-Boşver bunları diyor, anlamı yok hayatta
Biri var, sahilde ordadır akşamları
Bir söz bulunsa söylenmemiş, içten bir söz
Sabaha kadar konuşulsa yine de hiç tükenmese
Yalnızlığını unuturdu belki, üşümeyi unuturdu
Bir alev gibi parıldardı şafak sökerken
Söylediği şarkının notalarında bir isyan
Uyandırırdı bütün kıyıyı, yakardı
Uzaklaşsam
Bütün düşlerini alırdım
Söylenmemiş bir sözün sıcaklığıyla
Biri var
Bütün gün sahildedir ve dünyayı
Götürüp serer denizin önüne
Uzaklaşsam
Bütün yabancıları görürdüm
Her nasılsa kalbime dokunan