Bir yara saklımda, kanar durur.
Yüzüme vuran her rüzgar,
Acısını fısıldar usul usul.
Dün bitti, tozlu raflarda kaldı.
Bugünse bir imtihan, çetin mi çetin.
Yarın, belirsiz bir umut mu, bir hayal mi?
Yoksa sadece tekrarı mı bu sancının?
Kim bilir, kim anlar bu iç yangını?
Bir gölgeyim şimdi, duvarlara sinmiş.
Sesim yankılanır boş odalarda, kimsesiz.
Ne bir el uzanır, ne bir söz teselli eder.
Yalnızlık, en yakın arkadaşım, sırdaşım.
Zaman geçer, izler kalır, silinmez.
Bu karmaşa içinde, kaybolur giderim.
Güneş doğar, umut filizlenir mi yeniden?
Yoksa karanlıkta mı kalır, bu bitmeyen çile?
Beklemek, en zor sınavıdır insanın.
Sabırla yoğrulur, olgunlaşır belki de.
Kim bilir, belki de yarın, yeni bir başlangıçtır.
Belki de bu sancı, bir gün diner, unutulur.
Bir yanıt yazın