Yapayalnız Şehirde Kalp

Betonun altında, bir filiz gibiydi sevda,
Yeşermek isterdi, gri duvarlar izin vermezdi.
Bir umut arardı, her köşe başında, her aynada,
Yabancı yüzler arasında kaybolmuş, bir ses sezmezdi.
Aşk, bir yalan olmuş, sanal bir oyundu artık,
Dokunmadan sevmek, ekrana bakmakla eş değerdi.
Bir kalp, yapayalnız, bu şehirde atardı.
Yüksek binalar gökyüzünü örter,
Güneş bile sızamazdı aralarından.
Herkes bir koşuşturma içinde,
Kimse durup dinlemezdi feryadını.
Bir dokunuş, bir bakış beklerdi o kalp,
Ama herkes kendi kabuğuna çekilmişti.
Aşk nerede saklı?
Bu şehrin karmaşasında.
Kaybolmuş bir melodi gibi,
Yankılanır durur uzakta.
Belki bir gün, bir mucize olur,
Bir el uzanır karanlıktan,
Bir çift göz bakar içtenlikle,
Ve o kalp, yeniden umutlanır.
O zaman aşk, yeniden doğar bu şehirde,
Betonun altında, bir çiçek gibi açar,
Yapayalnızlığın yerini, sevgi alır.