Yapayalnız Şehir Meydanında

Bir ben kaldım sanki bu koca meydanda,
Herkes bir telaşta, bir koşuşturmada,
Kimse durup bakmaz oldu semaya.
Yüzler asık, gözler yerde,
Herkes kendi derdinde, kendi âleminde,
Unuttuk sevmeyi, paylaşmayı çoktandır.
Çan sesleri yükselir, duyulmaz kimseye,
Bir güvercin havalanır, kanat çırpar sessizce,
Döner durur meydanın üstünde,
Arar bir dost eli, bir sıcak tebessümü,
Bulamaz, yorulur, konar bir kenara,
Gözler onu, bir çocuk misali,
Hatırlar eski günleri, güler geçer.
Kalabalık artar, uğultu yükselir,
Kimse farkında değil, ne olup biter,
Herkes kendi yolunda, kendi kaderinde,
Bir dilenci oturmuş, köşede ağlar,
Kimse dönüp bakmaz, görmez onu,
Yapayalnız, çaresiz bir şekilde,
Bekler bir umut ışığı, bir el uzatanı.
Güneş batar, karanlık çöker şehre,
Işıklar yanar, hayat başlar yeniden,
Ama bir şeyler eksik, bir boşluk var içimde,
Belki de sevgi, belki de insanlık,
Belki de sadece bir tebessüm,
Unuttuk birbirimizi, kaybolduk kalabalıkta,
Yapayalnız şehir meydanında.