Ben yankılar bahçesinde kaybolmuşum,
Duymam çocuk seslerini, kuşların şarkılarını.
Sesler her gün bir başka duvara çarpar,
Bilirim, duvarların benim için sustuklarını.
Ben bir boşluk olmuşum, anılarla dolu,
Her adımda geçmişin izlerini taşırım.
Ölüyüm sanki, dinle bak iç sesime,
Sessiz fısıltılar, kırık dökük kelimeler…
Bu ne ıssızlık, bu ne tenha köşe böyle,
Bütün salıncaklar unutmuş sallanmayı.
Ben yankılar bahçesi olmuşum, dokunma,
Seslerim solgun, seslerim kırık dökük.
Bu sessizlik bitsin artık, bir ses gelsin,
Bir tanıdık nefes duysam; alıp götürse,
Yılların içimde unuttuklarını…
Yankılar Bahçesi
Bir yanıt yazın