Yankılanan Benlikler

Bir sabah, aynada kendine bakıyordun,
Gözlerinde tanıdık bir yabancılık vardı.
Yüz hatların sanki bir başkasının sureti,
Belki de paralel bir evrenin yansımasıydı.
İçinden bir ses fısıldadı usulca,
O aynadaki sen, tam olarak sen değildin.
Bir şehirde kaybolmuştun, kalabalıklar içinde,
Her köşe başında bir anı canlanıyordu.
O anılar sanki sana ait değildi,
Bir başkasının hatıraları gibiydi.
Bir an durup düşündün derin derin,
O yaşadıkların, gerçekten senin miydi?
Benliğin bir labirent gibi,
Çıkış yolu görünmeyen.
Her adımda yeni bir soru,
Hangisi gerçek, hangisi düş?
Bir şarkı duydun radyoda çalarken,
Sözleri tanıdık ama anlamı yabancı.
Sanki bir başkasının duyguları yankılanıyordu,
Senin içinden geçip giden.
Belki de hepimiz birer paralel evreniz,
Birbirine dokunan ama asla tam olarak kavuşamayan.