Yalnızlığın Rengi

Umutsuz bekleyiş, sessiz çığlık,
Yüreği kanıyordu geceler boyu.
Ne bir ses, ne de bir ışık.
Özlemdi, hasretti, bir tutam sevgiye,
Gözleri dalgın, uzaklara bakar,
Her gün bir umutla başlardı güne,
Boşa geçen saatler, tükenen nefes,
Yine de vazgeçmezdi beklemekten,
Kaderi bu muydu bilinmezdi.
Kimsesiz sokaklarda kaybolan düş,
Yalnızlığın rengi, solgun bir gül,
Sonsuz bir boşluk kaldı geriye.