Ey Kalbim, Sükût! Zannetme, devran durulur;
Mâna-yı sükûnet bu mudur? Heyhât, unutulur!
Maziye bak, her nefes bir yeni haykırış dinle;
Sessizlikte mi buldun dermanı, söyle hele?
Umutsuzluğun gölgesi çökerken ruhuna şahit;
Yenilgi türküsünü çalma sakın, ey âşık!
Âlemde sükûnet demek olsaydı eğer “ölüm”,
Aşkın feryadı diner miydi, ey benim gönlüm?
Çoktan yiterdi sevdanın ateşi, küllere dönerdi;
Gönül duramaz, bir köşeye sinerdi.
“Çağ değişiyor” söz mü? Sen de değişecektin;
Heyhât, bütün gücü sen mazide bıraktın!
Madem ki uyandın o derin gafletlerden,
Bir kıvılcım olsun, hadi, hiç yoksa, parılda sen.
Çağ değişiyorken bir köşede durulmaz;
Savaşmayan kimse bu sevdaya katılmaz.
Geleceği gör, sen de değişenlerle bir ol da;
Maziyi unutma, ama takılıp kalma bu yolda.
Geçmişe döner, korkarım, geleceğe ihaneti:
Mazisi karanlık kalbin, atisi olur mu peki?
Ey kalbim, sükût! Yoksa çıkarsın ki sabaha:
Bir kupkuru çöl var; ne sevgi var, ne de vaha!
Bir yanıt yazın