Kaç yüzü var bu şehrin, kaç yalanı saklar içinde?
Her köşe başında bir maske, her bakışta bir perde.
Gülüşler sahte, sözler yavan, kalpler buz gibi soğuk.
Kimse kimseye inanmıyor, herkes bir çıkış yolu arar.
Bu beton yığınında kaybolmuş ruhlar, birer birer eriyor.
Dün dost dediğin bugün düşman, yarın belki de yabancı.
Yalanlara adanmış dualar, göğe yükseliyor boşuna.
Ne umut kaldı, ne de bir teselli,
Herkes kendi derdine düşmüş.
Bir sevgi kırıntısı arar gözler,
Ama nafile, her yer karanlık.
Yüzler solgun, yürekler kan revan,
Aşklar yalan, sevdalar riya.
Herkes yalnız, herkes çaresiz.
Bir ışık bekler bu karanlık dehlizde,
Bir el uzatsa kurtuluş yakın.
Ama kimse yok, kimse duymaz.
Yalanlar büyür, umutlar söner,
Bu şehrin laneti üzerimize çöker.
Ve biz, çaresizce bekleriz.
Bir yanıt yazın