Her yüz tanıdık bir gölge taşırken,
Yalnızlık büyür içimizde derinden.
Bir bakış ararız, sıcak bir elin,
Kaybolmuşuz sanki, kalabalık bir yoldan.
Empati bir köprü, kurulmaz olmuş,
Herkes kendi dünyasında hapsolmuş.
Anlamak yerine yargılar dolmuş,
Sessiz çığlıklar yükselir derinden.
Bir gülüş bekleriz, içten bir dokunuş,
Paylaşmak varken, hep bir kaçınış.
Yabancılaştıkça solar duruş,
Umutsuzluğa düşeriz istemeden.
Aynı gökyüzü altında, ayrı dünyalar,
Birleşmek varken, örülen duvarlar.
Bir yanıt yazın