Gece çöktü, kırık dökük hayallerimle,
Bilinçaltımın labirentlerinde kayboldum.
Uykusuzluk bir yorgan gibi örttü üzerimi,
Düşüncelerim fırtınalı bir deniz,
Saatler birer kurşun gibi ağır.
Hatıralar canlandı, solgun suretler,
Yarım kalmış şarkılar, yaralı gülüşler.
Sessizlik bir çığlık gibi yankılanıyor,
Her an bir ömür gibi uzuyor.
Kendimi aradım boş sokaklarda,
Gecenin karanlığında kaybolan bir gölge.
Yıldızlar uzak, umutlar sönük,
Ruhum bir kuş gibi çırpınıyor kafesinde.
Belki şafakta bir umut doğar,
Belki uykusuzluk bir son bulur.
Bir yanıt yazın